Het echte Cuba

Donderdag 18 februari
We beginnen de dag met een goed ontbijt. De Lonely Planet heeft ons namelijk wat angst aangejaagd dat het moeilijk is om aan eten te komen onderweg. En we gaan onderweg: met de gehuurde auto toeren over het eiland!

Bij aankomst is, ondanks onze reservering, onze auto er natuurlijk nog niet. We gaan dan maar vast geld halen bij de bank om de hoek. Binnen wordt ons duidelijk gemaakt dat we met de credit card geen geld kunnen ophalen maar wel euro’s kunnen wisselen. Gelukkig hebben we die nog. De mevrouw aan de ontvangstbalie wijst ons waar we moeten zijn. We spreken heel weinig Spaans, dus wijst ze naar haar Chinese collega in de hoek, zegt “China” en ze trekt haar ogen tot spleetjes. Haar weten we wel te vinden! Walt begroet haar met: “Hola China!” Ze heeft gelukkig humor en ook haar collega’s lachen zich kapot.

We halen de prachtige, witte Hyundai Atos op en proberen Havana uit te komen. Walt is de designated driver op deze reis en Son levert het commentaar. Na wat keren en tegen het verkeer inrijden bij een eenrichtingsweg, komen we in no time op de snelweg. Son is blij dat Walt rijdt, well done!

Via de Autopisto (door ons snel omgedoopt tot Autopsia) rijden we tot Pinar del Rio en vanaf daar via binnenweggetjes tot Vinales (door ons omgedoopt to Vinaljes). De wegen zijn best prima en er is wat bewegwijzering, maar we vertrouwen toch ook regelmatig bij kruisingen op de Lonely Planet kaarten en ons (lees: Walt’s) richtingsgevoel.

Bij aankomst in Vinales rijden we op goed geluk naar de “Our Pick” Casa Particular van de Lonely Planet. Vol. Maar de eigenaar stuurt ons door naar de overbuurvouw. We komen terecht bij Isabel & Reinaldo. Hoe briljant is dit: we krijgen een kamer boven de garage (?) met een balkonnetje, inclusief schommelstoelen en (zo blijkt de volgende morgen) onze eigen ontbijthoek buiten. De kamer is schoon, met eigen badkamer, maar vooral een megagrote koelkast met, jawel: bier! We genieten van een koud biertje op het balkonnetje.
Dat geeft ons genoeg moed om een wandeling te maken naar de top van de heuvel, met mooi uitzicht over de omgeving.

Onderweg passeren we de hutten en huisjes van de bevolking. Wat is nou het echte Cuba? Niet het huis van Isabel, want vanaf het balkon is al te zien dat de buurman het veel minder heeft: golfplaten en kippen op een kaal stukje grond. Ook onderweg is er toch verschil tussen de mooie huisjes met veranda en schommelstoelen, en de hutjes, met vieze kinderen die bij het maken van een foto direct om dinero vragen. Ethische kwestie: geef je de arme kinderen geld of is dit bedelen? We besluiten tot het laatste en slaan onszelf voor ons hoofd dat we geen van de kadootjes hebben meegenomen die in onze rugzak branden.

Bij thuiskomst nog even relaxen voordat Oma het eten klaar heeft voor ons. Traditioneel moros y cristianos (bruine bonen en witte rijst), met bakbananen, fruit, kippenpoot en frisse groenten. Heerrrlijk! En veuls te veul. We kunnen allebei onze ogen niet meer open houden. Hoe is het mogelijk? We hijsen ons de trap op naar ons nest-voor-een-nacht en vallen direct, met kleren en al in slaap.

Vrijdag 19 februari
Om een uur of een wordt Son wakker, wekt Walt met een tandenborstel en we maken ons op voor nog een uurtje of 7 slapen. Maar niets is minder waar wanneer de buur-haan om drie uur bedenkt dat het wel eens ochtend kan zijn en het nodig vindt om iedere kip en haan in Vinales wakker te maken. Aaaarrgghhh, Walt is not amused en heeft in de resterende zeven uren verschillende methodes bedacht om de haan doeltreffend om te brengen. Tegen de ochtend waren we waarschijnlijk aan de aanhoudende boerderij-geluiden gewend en hebben we alsnog wat uurtjes kunnen slapen.

Om een normaal tijdstip (Walt was een beetje van z’n à propos, normaal was ie namelijk al 4 uur wakker en bezig) werd ontbijt geserveerd door Oma. Er is goed voor ons gezorgd in Vinales. Na een koude douche en ontbijt: betalen en de volgende overnachting regelen! Dochter en kleinzoon van Oma bellen een vriendje in Soroa voor onze volgende overnachting.

Maar eerst onderweg naar Las Terrazas, via de road less traveled by. We vermijden de snelweg en pakken de kleine weggetjes die gelukkig nog op de kaarten van de Lonely Planet staan. Het is een prachtige weg, met spectaculaire views, door dorpjes die ons het echte Cuba laten zien.

De tocht gaat goed, tot we merken dat we de afslag naar Las Terrazas voorbij gereden moeten zijn, ook al hebben we geen afslaande wegen gezien. We rijden een dorpje in waar we toe worden gelachen, maar het helpt niet veel. We vragen daarom aan een oudere meneer de weg. “Las Terrazas?” “Ha, ik moet naar Las Terrazas” roept een dame. In onze Atos is nog net een plekje achterin, naast de tas van Walt. Lifters meenemen is heel gewoon in Cuba en deze dame vertouwen we wel. In alle eerlijkheid, zonder haar komen we waarschijnlijk nergens. We gaan een onvoorstelbaar slechte weg op en onze passagier stoot een aantal keer haar hoofd. Maar ze houdt zich stil en ach, we verstaan haar toch niet. We vertrouwen erop dat ze naar las Terrazas moet en dat ze wel roept als we verkeerd rijden. Uiteindelijk komen we op haar bestemming aan: “Aqui?” “Si, Aqui.” Uhm ja, en nu? In rap Spaans volgt de instructie om bij Las Terrazas te komen maar we snappen er niks van: rechtdoor en dan omhoog? Huh? Nou, het zal wel. We rijden alsmaar rechtdoor en voila: Las Terrazas, het nationaal park.

Bij aankomst betalen we toegang en worden de ogen van Walt zo groot als schoteltjes bij het zien van de zakjes kaaschips die er te koop zijn. Walt heeft honger! Hij slaat drie zakken in en eet er twee op nog voordat we bij het uitzichtpunt zijn. Na even rondkijken gaan we door naar hotel Moka, met mooi uitzicht en wederom: bier! Na een drankje besluiten we naar Soroa te gaan en verder lekker niks te doen. We zijn niet van die die-hard trekkers. Na een paar bomen vanaf het terrasje hebben we het wel gezien.

Naar Soroa is de weg simpel te vinden en het duurt dan ook niet lang voor we bij onze Casa zijn. Wat hemels is het hier, wat een mooie tropische tuin en een heel prima kamer met douche en deze keer hopelijk wel warm water. We worden hartelijk ontvangen door Jorge. Hij heeft een commerciële insteek en verkoopt meteen la cena (we kiezen redelijk veilig weer voor pollo) en mojito’s. Mjum. Vanavond, nou, doen we weer niks.