It's a lonely planet

Vrijdag 26 februari
Pfff…om zes uur op, douchen, ontbijten en op pad. Ramón vindt het allemaal wel best en laat het uitlaten van de gasten over aan zijn ‘chica’. Walt loodst ons weer feilloos de stad uit richting Las Tunas, afslag Manzanillo en door allerlei kleine dorpjes naar het startpunt in Pilón. Nou ja, startpunt? We hebben er al een kleine 3 uur opzitten. In Pilón nog even tanken en proviand inslaan voor de zekerheid; het eerstvolgende tankstation is 225 km verderop in Santiago de Cuba.

We hebben ons op het ergste voorbereid wat betreft de weg, maar vooralsnog gaat het goed. We genieten van de echt fantastische weg, met links van ons het prachtige Sierra Maestra gebergte en rechts de intens blauwe zee, met golven die op de rotsen beuken. San Francisco to Monterey, eat your heart out! Dit is spectaculair! Er is ook nog eens geen mens te bekennen; we zijn welgeteld 2 auto’s, 2 bussen en een vrachtwagen tegengekomen op 100 km weg.

De views blijven geweldig mooi, maar het is duidelijk dat de golven al járen op de rotsen en de bovenliggende weg beuken en overal zijn stukken weggeslagen. Onderhoud is een vies woord in Cuba en er zijn dan ook hooguit waarschuwingsborden dat er geen weg meer ligt. Hoe je er langs komt, dat moet je zelf maar uitzoeken.

Nu volgt een lofzang over Walt, de über-chauffeur, de held van de Cubaanse wegen, de koning van de ‘road-less-traveled-by’, de prins in de witte heilige koe. Niet alleen heeft hij ons over de weggeslagen wegen weten te loodsen, maar ook een ingezakte brug bleek, nou ja, geen brug te ver. Halverwege de route – op een moment dat je ook niet meer terug rijdt – kwamen we namelijk bij een brug die was afgezet met een hoop zand en stenen. Uhm ja, en nu? Eerst maar even kijken of we niet gewoon over die hoop zand kunnen crossen met de Atos. Maar bij nadere inspectie van de ingezakte brug, leek het ons heel onverstandig de zandhopen te trotseren en alsnog de brug over te rijden. Walt heeft nog even bij de lokale bevolking nagevraagd of we echt over het zandpad moesten rijden dat over het droge rivierbed liep. Toen dat toch echt de bedoeling bleek, zijn we maar met knikkende knietjes in de auto gestapt.

(Noot über-chauffeur Walt. Knikkende knietjes? Echt niet. Gezonde wedstrijdspanning, hooguit. De eerste keer is namelijk niet zo eng. ’t Is net als de hoge duikplank in het plaatselijke zwembad. Je loopt stoer naar boven en denkt heel eventjes: tering, best hoog. En je springt. Pas als je naar de rand van het bad zwemt, denk je: oef, dat was eng. Enfin, nadat we de route naar beneden hebben verkend – een steil stuk, paar grote stenen, halverwege een scherpe bocht naar links, maar goed te doen – stappen we in. We beginnen: stuiter, stuiter, voorzichtig. Om een steen heen sturen, oef, diep gat voor ons. Klein zweetdruppeltje, maar alles onder controle. Gaat goed. Nog een groot gat met daarnaast een grote steen. Even naar rechts kijken, het gezicht van Son staat gespannen. Niets laten merken. Hoe gaan we dit aanpakken? Rustig laten rollen, langzaam, langzaam, nu gas bij, moet goed gaan. Schraap. Krggg. De onderkant krijgt het zwaar te verduren, maar we zijn er langs. Hopen dat het hier bij blijft, want het begint toch wel klein beetje a-relaxed te worden. Enzovoort. We hebben het gered, toch?)

Vraag is of we nu juist wél of geen foto’s hadden moeten maken van de weg die we hebben afgelegd. De foto’s hadden we namelijk naar Hyundai kunnen sturen om de Atos te promoten als 4x4. Anderzijds, als ze in handen van de autoverhuur of verzekering zouden komen, zouden we zeker het bokje zijn en torenhoge premies moeten betalen. We hebben het gelaten bij foto’s van de afgesloten brug. Eerlijkheidshalve waren we zo opgelucht dat we de overkant hadden bereikt, met een héle auto, dat we ook vergeten zijn foto’s te maken.

De route vanaf Chivirico, ongeveer halverwege, zou volgens Ramón beter zijn. Wanneer hij dit heeft geconstateerd weten we niet, maar de weg was (inmiddels?) allesbehalve goed. We werden er chagrijnig van. De views werden eigenlijk ook wat minder, hoewel vreemd genoeg dit gedeelte van de kustweg wordt opgehemeld door de Lonely Planet en het eerste stuk onvermeld blijft. Inmiddels hadden we er alweer 6 of 7 uur opzitten en wilden we in onze Casa in Santiago een biertje drinken. Dat had Walt ook gewoon ruimschoots verdiend.

De laatste loodjes wegen het zwaarst en we kwamen dan ook gaar, vies en ietwat cranky aan in druk Santiago. We hebben een poging gewaagd (met Son’s navigatie skills = geen goed idee) om bij de Casa te komen, to no avail. Dus hebben we als zielige blankes gebeld en werden we door de Casa eigenaresse op de motor opgehaald en naar de Casa geloodst. Daar bijna aangekomen begrepen we dat ze kortsluiting had gehad en dat we in een andere Casa zouden slapen. Ook goed. Oma Antonia heeft ons met open armen ontvangen, ons voorzien van het welverdiende biertje of 3 en heerlijk voor ons gekookt. Als geriatrische toeristen wilden we na het eten “even een half uurtje liggen” om vervolgens om 8 uur ’s ochtends op te staan. Het lijkt Viñales wel. Zoals onze mamsen zouden zeggen: “Je zult het wel nodig hebben gehad.”