Brandstof

15 maart: Cafayate
We hoeven het niet te laten en verwennen onszelf in Cafayate met heerlijke witte wijnen by the pool en een rondleiding (uiteraard met proeven!) bij de biologische wijnboer Nanni, midden in het dorp. Zoals Arno & Sanne schrijven, zijn de Argentijnen erg aardig. De enkele reizigers die we spreken ook, elk met een eigen verhaal. We treffen in het hotel een (ouder) echtpaar uit Antwerpen, Harry en Corine, met wie we de laatste avond in Cafayate op het terras van onze kamers, grenzend aan de wijnvelden, tot ’s avonds laat een fles Torontes wijn soldaat maken. En van wie we en passent nog een paar waardevolle wijn-tour-tips krijgen voor Mendoza.

16 maart: Tafi del Valle
De volgende ochtend hebben we geen hoofdpijn ofzo, maar zeggen we elkaar toch toe het vanavond maar eens bij een watertje te houden. Het kan natuurlijk niet iedere dag feest zijn, ook niet op vakantie. We vertrekken vol goede moed naar Tafi del Valle, waar ons groene alpenweiden beloofd zijn, na de stugge rotsformaties en droge zandwegen van de afgelopen dagen.
Voordat we echt kunnen vertrekken moeten we nog tanken, want met ruim een kwart tank, inclusief het vervaarlijk ogende rode vlakje, weten we niet zeker of we het gaan redden, en onderweg zijn er meestal weinig tankstations. Cafayate is groot genoeg voor een tankstation, maar helaas, wel één zonder benzine. WAT!!! Hoezo, géén benzine? We worden verwezen naar een tankstation een paar honderd meter verderop. Prima, kan gebeuren, geen benzine, dus op naar de volgende. Maar ook daar, NO LUCK. Aarrgh, en nu? Vaag komen de woorden van Harry bovendrijven dat onze Belgische vrienden in Salta op zoek zijn geweest naar een tankstation met brandstof…
Het eerstvolgende tankstation is 80 tot 100 kilometer verderop (de meningen zijn verdeeld binnen het dorp) en de tankwagen komt pas vanmiddag bijvullen. Zucht, steun, hoe laat dan? Maar dat weten ze natuurlijk niet. Zucht, steun. We besluiten te wachten, te lezen in het park, een ijsje te eten en informeren aan het begin van de middag weer. Nog altijd niets.
We komen erachter dat we niet alleen ongeduldig zijn, maar misschien ook wel wat voorzichtig. We rekenen er een beetje op los, in Tilcára getankt, toen ongeveer zoveel kilometer, daarna zoveel, etcetera, en besluiten alsnog te vertrekken. Ach, 80 kilometer op een kwart tank moet makkelijk lukken, toch? We knijpen ‘m stiekem toch 80 kilometer lang, als ze daar maar wél benzine hebben, maar spreken elkaar moed in en Walter rijdt zo zuinig zoals hij nog niet eerder heeft gedaan in z’n leven. Dan, na 80 kilometer komen we zowaar bij een tankstation, mét benzine. Enorme opluchting! En ook nog aardig wat benzine over…

We zijn door de benzine-problematiek de ruines van Quilmes voorbij gereden, maar kunnen nu met een gerust hart terugrijden en deze alsnog gaan bekijken. Quilmes was een stad, 1000 AD, in de bergen gebouwd, een beetje zoals Athene, waarbij vijanden van verre te zien waren en de stad goed beschermd kon worden vanuit de hoger gelegen delen. Op die manier waren ze een van de weinige steden die de Inca’s wist te verslaan en zich hevig verzette (Maar er was een klein dorpje, dat dapper weerstand bood… Sonja kent het ergens van!). Heel mooi om te zien hoe dat werkte. Quilmes is ook de naam van het nationale bier van Argentinië, gebrouwen in de voorstad van BR waar de Spanjaarden de stam naartoe gedeporteerd hadden om ze beter onder controle te houden. Wij denken natuurlijk dat de naam Quilmes een Geuzennaam is waar Argentijnen enthousiast van worden. Het is Gallië, niet te missen. Het is niet voor niets dat er verderop een menhiren-veld ligt. Obelix is hier ook geweest. Thuis zoeken we nog even na welke strip dat was. Enfin.

Op weg naar de alpenweiden van Tafi del Valle stijgt de weg weer flink, opnieuw de bergen in. Wederom zien we enkel mist zodra we in de bergen zijn. We vermoeden dat het er erg mooi is, maar we weten het dus niet zeker. Bij het inchecken in de kleine estancia, c.q boerderij met lama’s, koeien en paarden, treffen we een (ouder) echtpaar, deze keer uit ons eigen kikkerlandje. Dit avontuurlijke stel van bijna 70 woont half in Nederland, half in Tanzania en rijdt hun eigen (ingescheepte) enorme landrover door Zuid-Amerika voor een maand of drie, vier. Ze zien wel. Ze hebben mooie verhalen en we vinden het heel inspirerend te horen over hun leven in Afrika en hun reis in Zuid-Amerika. Sonja voelt zich bovendien meteen vertrouwd met de Brabantse (Eindhovense zelfs!) klanken van, wie kan het bedenken Mama C: Ad en Els!
We hebben ons niet aan ons voornemen gehouden en vanavond weer een flesje of wat heerlijke Cafayate wijn opengetrokken. We doen Ad er een groot plezier mee, hij lijkt het bijzonder naar z’n zin te hebben. Nou ja, dat hebben wij eigenlijk ook.