Mendoza Part I: One day in Tibet

19-21 maart: Mendoza

Laat ons beginnen met: het leven is verrukkelluk! We zijn wederom in een prachtige omgeving terecht gekomen. We hebben een hotel in Chacras de Coria, zo’n 15 km buiten Mendoza en middenin de wijngebieden. Goed toeven dus.
Na aankomst in Mendoza halen we onze huurauto op, gaan naar het hotel om in te checken en vervolgens weer terug naar Mendoza. Eerst een lunch aan Plaza Indenpendencia en daarna de stad verkennen. Son wil natuurlijk nog even een Iglesia in om eindelijk eens een kaarsje te vinden. Helaas, wederom pech.
We sluiten af met een heerlijk diner: een voorgerecht (met Torrontes) én een hoofdgerecht (met Malbec). Zoals ze dat zo mooi zeggen in Twente hebben we daarna ook wel “de knoll’n op” en worden we pas na tien uur slapen weer wakker.

De volgende dag pakken we onze heilige koe voor een tocht door de Andes. We hebben zin om weer de natuur in te gaan na een paar dagen stad. We hebben bedacht om een mooi rondje te rijden via Portrerillos, Uspallata, Termas Villavicencio (waar zowat al het bottled water in Argentina vandaan komt) en weer terug naar Mendoza. We hebben gelezen dat de film Seven Years in Tibet hier is opgenomen, omdat het landschap zoveel op het landschap in Tibet lijkt. En ook al denken we dat we niet meer verrast kunnen worden door de omgeving, niets is minder waar. Ook hier is de Andes werkelijk prachtig, met allerlei verschillende kleuren. Hoewel Mendoza in de woestijn ligt, zien we in eerste instantie meer groen in de bergen dan in de omgeving van Salta. Nog een verschil: er ligt een prachtig geasfalteerde weg. Wat ook wel moet, want het is een belangrijke doorgangsroute naar Chili. De weg kronkelt heerlijk door de bergen en Walter waant zich al snel een motorrijder in onze Chevrolet Corsa, met kontje. Lange rechte bochten (nog een klassieker, Gert), naar de rechterberm sturen, de bocht naar binnen aanvallen en in het midden van het eigen weggedeelte eindigen. Een sport op zich.

Het eerste stuk is het nogal druk met vrachtverkeer, wat andere weggebruikers bij stijgende weggedeelten ophoudt. De Argentijnen, en ook de Chilenen merken we, zijn echter nogal ongeduldig in het verkeer en rijden voortdurend op je bumper en half op het andere wegdek om te kijken of er een gaatje is. Irritant, zeker als je zelf lekker aan het toeren bent en in je achteruitkijkspiegel ziet dat het een oude, grijze baas in een Mazda CR7 is. Kijken, dreigen, nogmaals kijken. Ga d’r toch langs, natte wind, schijterd! Kijken, dreigen. Zucht. En omdat het bloed nou eenmaal kruipt waar het niet gaan kan, wordt Walter zelf ook steeds fanatieker. Hopsakee, een gaatje, inhalen, natuurlijk de oude baas erachter aan, drukkend op de bumper. Och, gast, haal ons alsjeblieft in, eventjes naar rechts, ja toe maar, scheur maar lekker door, dan genieten wij wel van de omgeving. En dat doen we, vooral ook omdat het steeds rustiger wordt.
Opeens is daar weer die Mazda CR7, die wordt opgehouden door twee grote vrachtwagens, maar kilometerslang geen inhaalmogelijkheid ziet door de vele bochten en de doorgetrokken streep (al trekt van dit laatste niemand zich hier iets aan). Kijken, dreigen, half op het andere wegdek. Maar niet gaan. Het is hét moment voor Walter om z’n oogjes samen te knijpen en snode plannetjes te smeden. Het stuk weg naar de eerstvolgende bocht is vaak onoverzichtelijk, maar de bergrug biedt soms wel gelegenheid om een paar bochten in de verte vooruit te kijken. Natuurlijk heeft Son haar aanstaande feilloos door en wijst hem erop dat we niet gevaarlijk gaan doen. Nee, natuurlijk niet, dat nooit, maar dit kán en moét simpelweg even. Even laten zien dat inzicht nog steeds de autorijder maakt. Op een plek waar het kan 500 meter vooruit kijken langs de berg, geen verkeer, zie je het Son, en: gáán! Heerlijk! We rijden vervolgens kilometerslang in de leegte met een lekker toergangetje, het raampje open, de wind naar binnen, prachtige vergezichten. Dan duikt de CR7 eindelijk in de spiegel op, inmiddels op een stuk waar de weg weer geheel overzichtelijk is, maar het valt Walter toch op dat hij nog een tijdje achter ons blijft rijden, voordat hij ons inhaalt. Heerlijk.

De tocht naar Uspallata, het middenpunt van onze ronde, voorloopt voorspoedig. Uspallata is ook het kruispunt om richting de Chileense grens te gaan. Aangezien we weer enorm veel energie van deze tocht krijgen, en het stuk richting Chili door het Aconcagua NP naar Puente del Inca gaat, besluiten we lekker door te gaan. Nu willen we het vervolg van deze prachtige Ruta 7 ook rijden en de Chileense grens aantikken. We zien ook steeds meer motorrijders. Niet verrassend, want de weg is goed en de uitzichten, we herhalen onszelf, zijn werkelijk schitterend. We bereiken inmiddels ook grote hoogten. De grootste reuzen van Zuid-Amerika (bijna 7000 meter), lijken opeens niet meer groot.
Op ut end rest ons niets anders dan omkeren en we genieten voor een tweede keer op weg terug naar Uspallata. Daar zien we bij het afslaan dat het tweede deel van onze ronde een kleinere Ruta is, die al spoedig…overgaat in dirt road. Oef. Dat kan er nog wel bij op zo’n dag. Wat doen we? Doorgaan natuurlijk. Het is nog zo’n 100 kilometer naar Mendoza en we hopen dat we niet de hele weg dirt road voor onze kiezen zullen krijgen. We stuiteren over de weg, in een uitgestorven gebied waar we bijna geen voertuig meer tegen komen, naar het plaatsje van het bottled water 50 kilometer verderop en spreken de hoop uit dat we daar toch wel weer een geplaveide weg zullen hebben, omdat het water nou eenmaal vervoerd zal moeten worden. Opeens houdt het prachtige hoogland op: we blijken bovenop de berg te staan en hebben een uitzicht zoals we dat zelden hebben gezien. Het lijkt alsof we Buenos Aires kunnen zien liggen. We zijn echt verschrikkelijk hoog en de berg lijkt welhaast kaarsrecht naar beneden te lopen naar het dal. Wat een diepte! Walter denkt een dergelijke diepte alleen in Glacier NP eerder te hebben gezien. Maar daar was de weg verhard, hier zitten we op dirt road. Er zijn bijna geen haarspeldbochten, simpelweg te steil, de weg kronkelt langs de bergwand naar beneden. We kunnen Termas Villavicencio zien liggen, in de diepte. En zien we dat nou goed, zien we daar asfalt? Ademloos, en met zweethandjes op het stuur, kruipen we naar beneden. Wát een route, wát een uitzicht, wát een ongelooflijke diepte naast ons. Eén stuurfout en we zouden elkaar uitgebreid kunnen knuffelen, kussen en omhelzen voordat we de grond raken.

Bekaf komen we na een rit van zeven uur terug bij ons hotel. Niks geen Torrontes. Of Malbec. Een ijskoud biertje zal het zijn! En ook geen chic diner vandaag, we besluiten om met de Argentijnen mee te doen: pizza en nog een bier op een terras aan het dorpsplein, terwijl de Argentijnse kindjes de Spaanse versies van Vader Jacob en Wel Gefeliciteerd zingen.