Watervallen en nijlpaarden

6 maart: Buenos Aires
We zijn best wel moe als we bij ons hotel aankomen, terwijl we toch ruim 14 uur de tijd hebben gehad tijdens de vlucht om te slapen, en we pikken daarom toch (ongepland) 2 uurtjes voor we de stad gaan verkennen. Natuurlijk kun je een wereldstad als BA niet in zonder een beetje je best op jezelf te hebben gedaan en Sonja komt dan ook in paniek de badkamer uitrennen als ze er tot haar schrik achter komt dat ze haar wenkbrauwpotlood vergeten is. Ze fluistert haar diepe angsten dat ze de rest van de vakantie wordt aangestaard als Freak-Zonder-Wenkbrauwen. Ze weet nog hoe dat eruit zag bij Rogier (geintje Rog!) en is erop gebrand er eentje te vinden. Gelukkig aan luxe winkels en drogisterijen geen gebrek. Zucht van verlichting en weer aandacht voor de stad.
Met zoveel verschillende barrio’s om te verkennen, besluiten we de Arno-en-Sanne-sightseeing-tour te nemen en lopen naar Palermo Viejo waar we op zoek gaan naar Cluny, het restaurant waar kersverse papa Arno mama Sanne ten huwelijk heeft gevraagd. Uitgebreid fotograferen we het restaurant, zodat we Arno en Sanne weer even kunnen herinneren aan de mooie avond. Maar eigenlijk is ons doel het terras: biertje en natuurlijk de eerste Bife de Lomo voor Walter!

7/8 maart: Iguazu
Op naar de Cataratas do Iguazu waar we al op het vliegveld de schrik van ons leven krijgen door het onverwachte wildlife. We zijn volledig onvoorbereid op het grote wilde beest dat recht voor ons staat te snuiven. Het is een nijlpaard. Een herkauwend en massief geval, met verschillende vetschorten en neusgaten waar de Limburgse kalkgrotten jaloers op zouden zijn. Brrr, wat een vrouwmens. Ons geluk is compleet als we merken dat ze ook bij ons in het hotel blijft. Waar wij ons aan een lekkere maaltijd van het menu laven, daar gaat het nijlpaard natuurlijk voor het buffet. Gelukkig heeft Walter in Afrika geleerd dat je nooit tussen een nijlpaard en haar doel (aldaar het water) moet komen en zoeken we een plekje bij het raam. Je moet er toch niet aan denken, dat je per ongeluk samen met de borden met voer naar binnen wordt geschoven of als tandenstoker eindigt. Enfin.
’s Middags nemen we een frisse duik in het zwembad en brengen we verder heerlijk relaxed door met een boekje en drankje(s). Er verblijft overigens ook een walvis in het hotel. Gebiologeerd kijken we vanaf ons luie ligstoel hoe dit vrouwmens baantje na baantje trekt en af en toe met haar muil boven water komt om een flinke teug verse lucht in te nemen. Echt zo’n kwestie van: je wilt het niet, zo je aandacht op een ander mens richten, maar je moet simpelweg blijven kijken.

De watervallen zijn echt heel mooi, gelukkig. Al voor de landing werden we aangenaam verrast door de piloot met een sight-seeing tour over de watervallen, maar nu staan we er middenin. We voelen ons klein bij die enorme massa’s water die de diepte instorten. Wat een natuurgeweld.
Er is ons een volledige dag Iguazo falls beloofd en we snappen nu hoe dat kan. Onze tourguide Marguerita stopt om de 10 meter met een verhaaltje over een mier, over een spin, over een soort vijgenboom. Een pad van 650 meter leggen we af in 30 minuten.
Voor wat actie en adrenaline volgen we het goede voorbeeld van Gerry en gaan op de Great Adventure: met een motorboot onder de (kleinere) watervallen door. Volledig doorweekt (ja Gerry, dat natte haar is echt niet leuk!) maar uitermate tevreden sluiten we de dag af met een biertje, keurig geserveerd aan tafel in een ijsemmer: (ideetje voor thuis Marc Scholten/Schulzenbacher?), Martini en de tweede Bife de Lomo (deze keer Jugoso gebakken en o wat is ie lekker!) voor Walter.