Wat een kleuren!

9/10 maart: Salta
Dat Aerolineas Argentinas nu ook van Iguazu direct op Salta vliegt biedt nog meer voordelen: we vliegen met een haast nieuw en supersonisch vliegtuig. Zelfs Walter is ermee in z’n nopjes. Beetje jammer dat Sonja de dag ervoor een heel verhaal had opgehangen over dat het beter was met oudere vliegtuigen dan nieuwe te vliegen, zodat je zeker weet dat alles extra wordt gecontroleerd, blablabla. Het lijkt Walter gelukkig niet te deren.
Aangekomen in Salta voelt Walter zich er meteen thuis, maar Sonja moet even wennen aan het provinciestadje. We zijn aan komen rijden door de wat mindere wijken en na de sjieke bedoening van BA komt het wel aan bij Sonja. Niets blijkt minder waar en we vinden Salta heerlijk om te zijn.
We hebben in een middag meteen alle bezienswaardigheden gezien. Eerst de Museo de Arqueologia de Alta Montana (MAAM: denkt Walter toch aan Al Bundy en z’n vriendenclub) waar het verhaal wordt verteld over de Inca geschiedenis in Salta, waarbij onder andere kinderen geofferd werden door ze levend (maar in coma door de alcoholische drank die ze kregen) in een kuil in de bergen achter te laten. Omdat het in de bergen zo koud en droog is en met lage druk, zijn de lichamen van deze kinderen bijzonder goed bewaard gebleven. Om en om worden de drie gevonden mummies hier tentoon gesteld. Het was heel indrukwekkend om het meisje van 6 jaar te zien zitten, alsof ze sliep. Daarna door naar de Kathedraal en de San Fransisco kerk en Indrukwekkend, al verlaat Sonja de Kathedraal en de kerk met een gevoel van gemis, nu ze in geen van beide kaarsjes gevonden heeft om aan te steken. Ja, Gerrit, er komt nog een “stokker” in de familie… De rest van onze tijd in Salta hebben we met name op het terras gezeten en gewinkeld. Hoe kan het ook anders, wanneer het lokale bier Salta enkel wordt geschonken in liter flessen. Zonnetje erop en we zijn er stil van. Met onze bijbel (Lonely Planet) in de hand begeven we ons naar de Balcarce voor Short Ribs en Argentijnse wijn. We houden het al iets langer vol dan de eerste dagen, tot 11 uur, maar zijn dan weer helemaal klaar om naar bed te gaan.
De volgende ochtend begint onze vrijheid: we halen de huurauto op. Walt heeft er helemaal zin in om zijn eigen plan te kunnen trekken, maar Son vindt het verkeer in Salta (The rules are: there are no rules!) erg spannend. Walt heeft zijn chauffeurskunsten natuurlijk al in Cuba aan Son bewezen (ik verwijs u graag naar de Cubaanse titels: “Spannende Straten van Santiago” en “Baanbrekende Bochten bij de Brug”). Walt gaat er voor en loodst ons veilig door Salta richting de Tren de las Nubes, een tocht langs een treinspoor de bergen in. Volgens de informatie van de reisorganisatie kun je dit wel even doen op deze dag. We weten niet wie dit heeft bedacht, maar na nog geen kwart van de route haken we af omdat de weg te slecht is en we berekenen dat de tocht (heen en terug) zeker zo’n 8-10 uur zou duren. We hebben een beter plan en parkeren de stoffige auto om naar het Plaza te trekken voor het terras.

11/12 maart: Purmamarca
Volledig overtuigd van Walt’s uitmuntende stuurmanskunsten durft Son de reis naar Purmamarca aan. We worden uitgezwaaid door de altijd glimlachende hotellier van Hotel del Virrey, met de super blauwe ogen. Opvallend voor een Argentijn. We rijden een langzame maar schitterende route door de bergen omlijnd door bomen en ander groen. Halverwege maakt al dat groen opeens plaats voor barre rotsen en kale vlaktes. Hier groeit opeens bijna niks. (Op de terugweg stellen we vast dat het bij het dorpje Volcan omslaat, bizar).
Hoewel we al een tijdje in de auto hebben gezeten, weet Son Walt na de lunch met Empanadas (Walt is direct een fan!) om te praten om haar naar de zoutvlaktes te rijden van de Salinas Grandes. Het zou een half uurtje rijden zijn maar uiteindelijk kost het ons een uur. Voor Son is het nieuw, zo’n opgedroogd meer en ze vindt het gelukkig heel gaaf, inclusief de gekke foto’s die je hier kunt maken, want Walt baalt stiekem een beetje van de twee-uur-durende reis voor een beetje zout. Been there, done that: Salt Lake City heet niet voor niets zo Son!
We merken dat we behoorlijk verwend zijn geraakt in Iguazu en dat we eigenlijk bij terugkomst in ons mooie hotel een biertje aan het zwembad verwachten. We zijn hier met beide benen op de grond gezet, want het is gewoon KOUD als we het zwembad uitkomen. We trekken een lange broek aan en settelen ons op het terras, waar Son wordt verrast met een kwart liter wijn in een glas. Viva la Vida! Na Lomo numero tres in het restaurant, haken we af voor een nachtje van ruim 9 uur. Heerlijk.
Purmamarca ligt aan de berg met zeven kleuren, en inderdaad, wat een kleurenpracht op de rotsen. Het is onvoorstelbaar hoe een bergwand zowel wit, geel, oranje, bruin, rood, grijs en paars kan zijn. We volgen de volgende ochtend de vallei Quabrada de Humahuaca naar het plaatsje Humahuaca. We hebben nog bijna een halve tank, maar voelen ons veiliger bij een volle en besluiten bij Tilcara te tanken. Dat dachten nog veel, heel veel meer, mensen deze zaterdagochtend. We staan uiteindelijk in een rij (!) van 14 auto’s die er bijna een uur over doet. Ach ja, when in Argentina, do as the Argentines, toch?